Aínda estiven un bo anaco parolando con Xurxo Piteira, lembrando a algúns amigos que residían fóra de Lugo: Xermán Fente, que tiña consulta de odontólogo en Vigo; Emilio Alonso, coa súa cátedra de Prehistoria en Santiago; Xulio Vázquez, e a súa granxa de visóns en Monforte; Alexandre Veiga, que seguía fedellando nos arquivos do Vaticano. Despedinme del e fun pasear polo parque pensando en Pepe Meigo.
Sorprendeume que Xurxo mencionase a este home que eu xa daba por morto, pois xa era vello cando nós eramos uns rapaces de doce ou trece anos. Vivía nos arredores de Bascuas, unha aldea preto de Lugo na que a familia do meu amigo tiña unha casa á que eu era convidado con frecuencia. Unha das nosas diversións era espiar a casa do meigo na que un día chegamos a entrar para, en poucos minutos, fuxir aterrados dela logo de oír o que consideramos sons de ánimas en pena.
Era paradoxal que Pepe Meigo vivise en Bascuas. Á súa consulta acudía a xente para que lle dese remedios naturais para todo tipo de doenzas, para compoñer ósos, para exorcizar demos e librar do tangaraño... e para interromper embarazos non desexados. E todo isto nunha aldea integrista, na que os homes eran os primeiros en entrar e saír da igrexa e ocupaban os bancos centrais do recinto, deixando os laterais para as mulleres.
Unha treboada primaveral interrompeu o meu paseo e cheguei pingando ao hotel. Ceei alí mesmo e, mentres o facía, decidín que ao día seguinte achegaríame a ver a Pepe Meigo, xa que podía ter a explicación, ou mesmo ser a causa do envelenamento de Pancho.
Como se acostuma a dicir, non me erguín moi cristián. Tiña un forte gargarexo e o nariz bastante conxestionado, pero o deber era o deber. Collín o coche e en pouco máis de vinte minutos estaba na casa de Pepe Meigo. Aínda non eran as dez da mañá pero máis de vinte persoas agardaban no antigo cortello convertido como sala de espera. Case todas eran mulleres; case todas, tamén rezaban o rosario.
Unha anciá, quizais a muller do bruxo, ía elixindo as persoas que pasaban á consulta, agachada tras dunha cortina vella e sucia. Ía frío, así que en vez de quedar sentado paseei polo cuarto parándome a ver as ducias de estampas, figuras de santos e exvotos de cera que a decoraban. Unha hora despois, a velliña indicoume que pasase.
Pepe Meigo, igual de ancián e turbador ca eu o lembraba, sentaba tras un vello escritorio nun pequeno cuarto que semellaba o laboratorio dun alquimista. Indicoume que me acomodase nunha das cadeiras que había fronte a el e, cando xa ía empezar a falar, cun aceno mandoume calar. «O seu problema chámase Pancho Figueiredo», dixo. Quedei de pedra. Tatexando pola sorpresa, confirmei o que dicía e saquei do peto o frasco de aceite gris. «Dinllo a Figueiredo a semana pasada. Eu mesmo lle puxen a primeira inxección». Explicoume que aquela mestura, feita con aceite de oliva, mercurio «e algúns segredos meus», atallaría a sífilis de Pancho. «Unha inxección á semana, nada máis. Aquí soamente faltan dúas doses, así que non fun eu quen envelenou ao seu compadre».
Estaba absolutamente abraiado. O Meigo sabía que eu era compadre de Pancho, que fora ata alí para falar del e, o máis inquietante, que morrera envelenado por mercurio. Erguinme e levei a man ao peto no que tiña a carteira. Pepe Meigo negou coa cabeza, sacou un frasco dun caixón e entregoumo. «Unha infusión destas herbas tres veces por día e poderá esquecer esa molesta farinxite que ten».
De volta a Lugo, tirei aquel frasco nunha cuneta. Dábame medo.
Sorprendeume que Xurxo mencionase a este home que eu xa daba por morto, pois xa era vello cando nós eramos uns rapaces de doce ou trece anos. Vivía nos arredores de Bascuas, unha aldea preto de Lugo na que a familia do meu amigo tiña unha casa á que eu era convidado con frecuencia. Unha das nosas diversións era espiar a casa do meigo na que un día chegamos a entrar para, en poucos minutos, fuxir aterrados dela logo de oír o que consideramos sons de ánimas en pena.
Era paradoxal que Pepe Meigo vivise en Bascuas. Á súa consulta acudía a xente para que lle dese remedios naturais para todo tipo de doenzas, para compoñer ósos, para exorcizar demos e librar do tangaraño... e para interromper embarazos non desexados. E todo isto nunha aldea integrista, na que os homes eran os primeiros en entrar e saír da igrexa e ocupaban os bancos centrais do recinto, deixando os laterais para as mulleres.
Unha treboada primaveral interrompeu o meu paseo e cheguei pingando ao hotel. Ceei alí mesmo e, mentres o facía, decidín que ao día seguinte achegaríame a ver a Pepe Meigo, xa que podía ter a explicación, ou mesmo ser a causa do envelenamento de Pancho.
Como se acostuma a dicir, non me erguín moi cristián. Tiña un forte gargarexo e o nariz bastante conxestionado, pero o deber era o deber. Collín o coche e en pouco máis de vinte minutos estaba na casa de Pepe Meigo. Aínda non eran as dez da mañá pero máis de vinte persoas agardaban no antigo cortello convertido como sala de espera. Case todas eran mulleres; case todas, tamén rezaban o rosario.
Unha anciá, quizais a muller do bruxo, ía elixindo as persoas que pasaban á consulta, agachada tras dunha cortina vella e sucia. Ía frío, así que en vez de quedar sentado paseei polo cuarto parándome a ver as ducias de estampas, figuras de santos e exvotos de cera que a decoraban. Unha hora despois, a velliña indicoume que pasase.
Pepe Meigo, igual de ancián e turbador ca eu o lembraba, sentaba tras un vello escritorio nun pequeno cuarto que semellaba o laboratorio dun alquimista. Indicoume que me acomodase nunha das cadeiras que había fronte a el e, cando xa ía empezar a falar, cun aceno mandoume calar. «O seu problema chámase Pancho Figueiredo», dixo. Quedei de pedra. Tatexando pola sorpresa, confirmei o que dicía e saquei do peto o frasco de aceite gris. «Dinllo a Figueiredo a semana pasada. Eu mesmo lle puxen a primeira inxección». Explicoume que aquela mestura, feita con aceite de oliva, mercurio «e algúns segredos meus», atallaría a sífilis de Pancho. «Unha inxección á semana, nada máis. Aquí soamente faltan dúas doses, así que non fun eu quen envelenou ao seu compadre».
Estaba absolutamente abraiado. O Meigo sabía que eu era compadre de Pancho, que fora ata alí para falar del e, o máis inquietante, que morrera envelenado por mercurio. Erguinme e levei a man ao peto no que tiña a carteira. Pepe Meigo negou coa cabeza, sacou un frasco dun caixón e entregoumo. «Unha infusión destas herbas tres veces por día e poderá esquecer esa molesta farinxite que ten».
De volta a Lugo, tirei aquel frasco nunha cuneta. Dábame medo.
